Mija właśnie miesiąc od kiedy zaszło trochę zmian w moim
treningu biegowym ale nie tylko.
Nawiązałem współpracę z trenerem – czułem, że potrzebuję
„bata” nad sobą, jakoś już nudziło mnie to powolne bieganie bez żadnej poprawy,
a sam jakoś nie mogłem się zmusić to mocniejszych treningów. Brakowało też
regularności. Potrafiłem sobie powiedzieć „dziś nie biegam, wyjdę jutro”. A
mając 32 lata jeszcze trochę życia na bieganie zostało, więc postanowiłem
spróbować. A co tam. :)
Już po miesiącu mogę powiedzieć, że było to bardzo dobre
rozwiązanie. Forma powoli, powoli ale rośnie. Czynników sprawiających, że tak
jest – jest kilka.
Pierwszy to trener i rozpisane treningi. Odpowiednio ułożony
plan, dzięki któremu czuję się coraz lepiej. Wiem co mam biegać, wiem czemu mam
to biegać i przede wszystkim wiem, że jest ktoś kto sprawdzi czy biegałem i
przeanalizuję to pod kątem dalszych treningów. To jest ten „bat”, którego
potrzebowałem. Nie ważne jaka jest pogoda za oknem – pada, wieje, jest gorąco
(na to ostatnie to jeszcze poczekamy) – mam ochotę wyjść pobiegać.
Drugi – regularność biegania. Wrócił mój ulubiony plan
biegania – w dni na literę „P” nie biegam, czyli 5 treningów w tygodniu. W
większości są to po prostu spokojne biegi, ale są. Najważniejsze jest, że się
ruszam i pracuję dalej nad poprawą formy.
Trzeci – ponownie nabrałem ochoty do cięższej pracy (czyt.
szybszego przebierania nogami). Po pierwszych mocniejszych treningach poczułem
moc, o której istnieniu zapomniałem. Przez cały rok biegałem spokojnie, ze
znajomymi, bez żadnej spinki. Ostatni szybszy bieg zaliczyłem w styczniu. Aż tu
przyszedł nagle jeden z treningów i „bach” – nie było to rewelacyjne tempo ale
jak na mnie to już szybko. Trzy dni później i podczas treningu bez większego
wysiłku zbliżyłem się do życiówki na 10km (różnica 1m:50s). Podczas tego
treningu pobiegłem pierwsze 5km o ok.40 sekund wolniej niż w sobotę, gdy
biegłem na aktualnego maksa – różnica w tętnie też była sporo, bo aż ponad 10
ud/min. Pokazuję to, że gdzieś siedzi moc, trzeba ją tylko uwolnić. Choć
ciekawe co na ten temat powie trener :)
Czwarty – utrata zbędnych kilogramów (jeszcze nie wszystkich
ale już trochę mnie ubyło). Od czasu Maratonu Warszawskiego ubyło mnie już
prawie 10kg – tak, nie przewidziało Wam się – 10kg mniej. Przy wzroście 198cm
waga trzycyfrowa nie jest aż tak zauważalna, bo ma gdzie się to rozłożyć. Jak
dobrze pójdzie na wiosnę moja budowa ciała będzie zupełnie inna, ale już teraz
czuję różnicę. Biega się zdecydowanie lżej :)
Piąty – dieta – zmieniłem swój sposób odżywiania i to także
zasługa trenera. Zacząłem jeść regularnie, gotuję sobie obiady do pracy i
poświęcam na to naprawdę niewiele czasu - wcale nie trzeba spędzać godzin w
kuchni. Jem więcej warzyw – głównie buraki – mógłbym jeść je codziennie :) oraz owoców :) odstawiłem też
całkowicie niektóre produkty jak choćby pieczywo, wszelkie słodycze oraz napoje
gazowane.
Szósty – ćwiczenia wzmacniające. Do tego zawsze było mi się
ciężko zmobilizować i potrafiłem nie robić żadnych ćwiczeń wzmacniających nawet
przez 2-3 tygodnie, później jeden trening i znowu przerwa. Teraz staram się
niektóre ćwiczenia wykonywać nawet codziennie, a dłuższe treningi raz na
dwa-trzy dni.
Październik zakończyłem z lekko ponad 200km na liczniku,
czyli wszystko powoli wraca do normy.
Zobaczymy co przyniosą kolejne miesiące.
Trzymajcie kciuki.
