Styczeń - 262.32km (286.55km w 2016)
Jeszcze nic nie zapowiadało tego co miało się wydarzyć później. Biegało mi się dobrze, jeszcze nie szybko, sporo wolnych km i siły. Wystartowałem w dwóch biegach - 10K Parking Relay w sztafecie na parkingu w Arkadii w #DrużynieEmilki (www.rik.pl/Emilka). Niby tylko 2km ale nie potrafię biegać tak krótkich dystansów, bo 2km to można nazwać nawet w lekkiej przenośni sprintem. Założeniem było pobiec mniej więcej tak samo jak rok wcześniej, choć wiedziałem, że na tym etapie będzie to bardzo ciężkie. Już ten bieg dał mi pierwsze sygnały, że jest coś nie tak. Następnie był Bieg Chomiczówki (15km) - pierwsze 4km idealne, wszystko było ok, oddechowo, tempowo, zero zmęczenia, aż tu nagle ciach i wszystko odwrócone o 180 stopni. Ledwo łapałem oddech, zwolniłem o 40s, ale ciągle walczyłem z oddechem i tak już do samego końca. Jak się później okazało sprawcą tych wszystkich problemów był smog, który wcześniej w ogóle mi nie przeszkadzał, aż nagle zaczął. Po tym jak oddychałem byłem w stanie określić jaki jest poziom smogu.
Luty - 136,91km (300.55km w 2016)
To miał być miesiąc ciężkiej pracy, niestety szybko wszystko upadło. Wyjścia na trening typu 12km steady kończyły się na 2-3km, gdzie już ledwo oddychałem, a wcale szybko nie biegałem. Czasami walczyłem i próbowałem zrobić choćby 8-10km ale gdy pierwszy postój miałem 2-3km, a później co 500-800m to stres spowodowany przez tego typu rzeczy wpływał na to, że w ogóle nie miałem ochoty wychodzić na trening wiedząc co może być. Duże obciążenia treningowe oraz bardzo mocny kaszel wywołany przez smog spowodowały bardzo duże problemy z mięśniami brzucha, które uniemożliwiały mi normalne bieganie. Zastąpiłem je pływaniem i tak zrobiłem kilka treningów na basenie gdzie 2km robiłem w 40min i swobodnie mógłbym pływać więcej ale nie chciałem przesadzać. Najważniejsze było, aby serducho cały czas było poddawane mocniejszym bodźcom i dzięki temu nie straciłem za wiele.
Marzec - 203,06km (337,85km w 2016)
Początek miesiąca to powolny powrót i głównie easy run, żadnego szybszego biegania. Oczywiście ze względu na jakość powietrza i moją astmę musiałem odwiedzić pulmonologa i sprawdzić czy można jakoś mi pomóc w tym wszystkim. Spróbowaliśmy zmienić leki i jak się okazało to był strzał w dziesiątkę. Dalej czułem wiszący w powietrzu syf, ale już mi nie przeszkadzał w bieganiu. Półmaraton Warszawski, który miał być moim głównym startem na wiosnę musiałem odpuścić i pobiec go sobie treningowo, bo o ściganiu i próbie bicia życiówki mógłbym zapomnieć. Wyszedł z niego bardzo dobry trening (prowadziłem znajomego na 1:40), pierwsze 13-14km w tempie 4:40/km, a ja cały czas biegłem na dość niskim poziomie tętna, bo ciągle w pierwszym zakresie. Później trochę zwolniliśmy i łącznie wyszło nam poniżej 1:46.
Kwiecień - 234,76km (239,32km w 2016)
Miałem w końcu coś szybciej pobiegać. W planach były jeden start na 10km w Szczecinku. Niestety z różnych względów nie mogłem tam jechać, więc szybka decyzja o zmianie lokalizacji i start na 10km podczas Orlen Warsaw Marathon (Bieg O'Shee). Przed startem wykonałem 2-3 mocniejsze treningi, które wyszły całkiem całkiem ale nie pozwalały marzyć o nowej życiówce na tym dystansie. Tak czy siak, chciałem spróbować i pobiec mocno i powalczyć. Niestety, błąd ustawienia w strefach (chcąc pobiec mocniej, powinienem stanąć wyżej - kolejna nauczka na przyszłość) i duża strata na początku, rwane tempo i szybko nogi miałem jak z betonu. Czas 41:27 i tak jest dobry, ale oczekiwania miałem większe. Teraz jeszcze start 3 maja i zaczynam przygotowania do czerwcowej połówki.
Jak widać problemy z początku roku wpłynęły na moją aktualną formę i widzę to najbardziej w wytrzymałości tempowej, na szczęście do startu w półmaratonie mam jeszcze 1,5 miesiąca, więc powinienem to chyba nadrobić.
Teraz trzeba spiąć pośladki i zapierdalać na treningach. Druga kwestia to praca nad głową, tutaj widzę jeszcze bardzo duże rezerwy, które trzeba uwolnić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz